এই পৃথিৱী খন এক মায়া। এই কথাষাৰৰ গভীৰতা বুজি উঠিবলৈ হ’লে আমি জীৱনৰ সত্যৰ সন্মুখীন হ’ব লাগিব। পৃথিৱীৰ এই মায়াময় ৰূপৰ আঁৰত লুকাই আছে অসংখ্য সত্য আৰু ভ্ৰান্তি, যিবোৰে আমাক এই জীৱন যাত্ৰাত নানা পৰীক্ষাৰ সন্মুখীন কৰে। আমি কিছু দিনৰ কাৰণে এই পৃথিৱীলৈ আহোঁ, আৰু এই ক্ষণস্থায়ী জীৱনৰ মাজতেই আমাৰ মনত জন্ম লয় লোভ, হিংসা, প্ৰতাৰণা আৰু পৰঞ্চনাৰ দৰে নেতিবাচক আৱেগৰ। এই আৱেগবোৰে আমাৰ জীৱনক জটিল কৰি তোলে, সম্পৰ্কবোৰত বিষ ঢালি দিয়ে আৰু আমাক সত্যৰ পথৰ পৰা আঁতৰাই নিয়ে। ধনৰ প্ৰতি লোভে মানুহৰ মনক অন্ধ কৰি দিয়ে, হিংসাই সম্পৰ্কৰ মধুৰতা নষ্ট কৰে, আৰু প্ৰতাৰণা আৰু পৰঞ্চনাই বিশ্বাসৰ ভিত্তি ভাঙি পেলায়। তথাপিও আমি এই মায়াৰ জালত আৱদ্ধ হৈ থাকোঁ, কাৰণ আমি এই পৃথিৱীৰ ক্ষণস্থায়ী সুখৰ পাছত দৌৰি ফুৰোঁ। ধনৰ মোহ, ক্ষমতাৰ লালসা, আৰু সামাজিক প্ৰতিপত্তিৰ হেঁপাহে আমাক এনে এটা জীৱনৰ দিশে লৈ যায়, য’ত আমি নিজৰ সত্যিকাৰ স্বৰূপক পাহৰি যাওঁ। এই মায়াৰ জালৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ হ’লে আমি নিজৰ ভিতৰলৈ চাব লাগিব, আমাৰ জীৱনৰ উদ্দেশ্যক পুনৰ বিবেচনা কৰিব লাগিব। জীৱনৰ এই ক্ষণস্থায়ীতাৰ মাজত আমি কি বিচাৰি ফুৰোঁ? সুখ, শান্তি, নে ধন-সম্পত্তিৰ পাছত দৌৰি ফুৰা এটা অসাৰ জীৱন? প্ৰশ্ন এইটোৱেই আমাৰ সন্মুখত থিয় দি ৰৈ থাকে। পৃথিৱীৰ এই মায়াৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ আমি জীৱনৰ সত্যক গ্ৰহণ কৰিব লাগিব। জীৱনৰ সত্য এইটোৱেই যে আমি ইয়াত কিছু সময়ৰ কাৰণেহে আহোঁ, আৰু আমাৰ সৈতে আমি একো লৈ যাব নোৱাৰোঁ। ধন, সম্পত্তি, ক্ষমতা—এই সকলোবোৰ ক্ষণস্থায়ী। তথাপিও আমি এই ক্ষণস্থায়ী বস্তুবোৰৰ পাছত দৌৰি ফুৰোঁ, আৰু তাৰ ফলত আমাৰ জী৵নত সৃষ্টি হয় লোভৰ। লোভ এটা এনে আৱেগ, যিয়ে আমাক অধিকৰ পাছত দৌৰাই, আমাক কেতিয়াও সন্তুষ্ট হ’ব নিদিয়ে। আমি যিমানেই ধন-সম্পত্তি সঞ্চয় কৰোঁ, সিমানেই আমাৰ মনত অধিকৰ হেঁপাহ জন্ম লয়। এই লোভৰ ফলত আমি প্ৰতাৰণাৰ পথ বাছি লওঁ, আনক ঠগিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ, আৰু শেষত নিজৰ বিবেকৰ ওচৰতো হাৰি যাওঁ। হিংসাও লোভৰ এটা ফল। যেতিয়া আমি আনৰ সফলতা দেখি জ্বলি উঠোঁ, তেতিয়া আমাৰ মনত হিংসাৰ জন্ম হয়। এই হিংসাই আমাক আনৰ ক্ষতি কৰাৰ দিশে ঠেলি দিয়ে, আৰু তাৰ ফলত আমাৰ সম্পৰ্কবোৰ ধ্বংস হৈ যায়। পৃথিৱীৰ এই মায়াৰ জালত আমি এনেকৈয়ে আৱদ্ধ হৈ পৰোঁ, য’ত আমি সত্য আৰু মিছাৰ মাজৰ পাৰ্থক্য হেৰুৱাই পেলাওঁ। ধনৰ মোহে মানুহৰ জীৱনত বিপদৰ সৃষ্টি কৰে। যেতিয়া আমি ধনৰ পাছত দৌৰি ফুৰোঁ, তেতিয়া আমি পাহৰি যাওঁ যে জীৱনৰ প্ৰকৃত সুখ ধন-সম্পত্তিত নাই, বৰঞ্চ সম্পৰ্কত, শান্তিত আৰু আত্মসন্তুষ্টিত। ধনৰ পাছত দৌৰি ফুৰা মানুহে প্ৰায়ে নিজৰ পৰিয়ালৰ পৰা, বন্ধু-বান্ধৱৰ পৰা আঁতৰি যায়। তেওঁলোকে ভাৱে যে ধনৰ দ্বাৰা তেওঁলোকে সকলো পাব, কিন্তু শেষত তেওঁলোকে হেৰুৱায় নিজৰ মানৱীয়তা। বেয়া সময়ত থকা ব্যক্তিৰ পৰা আঁতৰি যোৱাৰ প্ৰৱণতাও এই মায়াৰ জালৰ এটা অংশ। যেতিয়া কোনোবা ব্যক্তি দু:খত থাকে, তেতিয়া আমি তেওঁৰ পৰা আঁতৰি যাওঁ, কাৰণ আমি তেওঁৰ দু:খত অংশীদাৰ হ’ব নিবিচাৰোঁ। এই প্ৰৱণতাই আমাৰ সমাজত বিভেদৰ সৃষ্টি কৰে, আৰু আমি এটা সংবেদনশীল সমাজ গঢ়ি তুলিবলৈ ব্যৰ্থ হওঁ। পৃথিৱীৰ এই মায়াৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ আমি কি কৰিব পাৰোঁ? প্ৰথম কথা, আমি নিজৰ মনৰ ওপৰত নিয়ন্ত্ৰণ ৰাখিব লাগিব। লোভ, হিংসা, প্ৰতাৰণাৰ দৰে নেতিবাচক আৱেগবোৰৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ আমি ধ্যান, আত্মচিন্তন আৰু সৎ জীৱন যাপনৰ পথ বাছি ল’ব লাগিব। ধ্যানে আমাৰ মনক শান্ত কৰে, আৰু আমাক জীৱনৰ প্ৰকৃত উদ্দেশ্যৰ বিষয়ে চিন্তা কৰিবলৈ সহায় কৰে। আত্মচিন্তনে আমাক নিজৰ ভুলবোৰ উপলব্ধি কৰাত সহায় কৰে, আৰু সৎ জীৱন যাপনে আমাক বিশ্বাসৰ ভিত্তি গঢ়ি তুলিবলৈ সহায় কৰে। আমি যদি সৎ পথত জীৱন যাপন কৰোঁ, তেন্তে আমাৰ মনত লোভৰ স্থান নাথাকে, আৰু আমি আনৰ সৈতে সুস্থ সম্পৰ্ক গঢ়ি তুলিব পাৰোঁ। দ্বিতীয়তে, আমি আমাৰ জীৱনত সন্তুষ্টিৰ গুৰুত্ব বুজিব লাগিব। সন্তুষ্টি মানে এইটো নহয় যে আমি উচ্চাকাংক্ষা এৰি দিম, বৰঞ্চ আমি যি আছে, তাৰে সৈতে সুখী হ’বলৈ শিকিম। আমি যদি আমাৰ জীৱনৰ সৰু সৰু সুখবোৰৰ শলাগ ল’ব পাৰোঁ, তেন্তে আমি ধনৰ পাছত দৌৰি ফুৰাৰ প্ৰয়োজনীয়তা অনুভৱ নকৰোঁ। তৃতীয়তে, আমি আমাৰ সম্পৰ্কবোৰৰ প্ৰতি গুৰুত্ব দিব লাগিব। পৰিয়াল, বন্ধু-বান্ধৱ আৰু সমাজৰ সৈতে আমাৰ সম্পৰ্কই আমাক জীৱনৰ প্ৰকৃত সুখ প্ৰদান কৰে। যেতিয়া আমি আনৰ দু:খত অংশীদাৰ হওঁ, তেওঁলোকৰ সৈতে সময় কটাওঁ, তেতিয়া আমি এটা সুন্দৰ সমাজ গঢ়ি তুলিব পাৰোঁ। পৃথিৱীৰ এই মায়াৰ জালৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ আমি সহানুভূতি আৰু দয়াৰ গুণ অৱলম্বন কৰিব লাগিব। যেতিয়া আমি আনৰ দু:খত অংশীদাৰ হওঁ, তেতিয়া আমি নিজৰ জীৱনৰো মূল্য উপলব্ধি কৰিব পাৰোঁ। এই মায়াৰ জালৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ আমি আধ্যাত্মিকতাৰ পথো বাছি ল’ব পাৰোঁ। আধ্যাত্মিকতাই আমাক জীৱনৰ গভীৰ সত্যৰ সৈতে সংযোগ কৰে। ই আমাক শিকায় যে জীৱনৰ প্ৰকৃত উদ্দেশ্য ধন-সম্পত্তি সঞ্চয় কৰা নহয়, বৰঞ্চ নিজৰ আত্মাক শুদ্ধ কৰি, আনৰ সেৱা কৰি আৰু এটা ভাল জীৱন যাপন কৰা। আমি যদি আধ্যাত্মিক পথত আগবাঢ়োঁ, তেন্তে আমি লোভ, হিংসা আৰু প্ৰতাৰণাৰ পৰা মুক্ত হ’ব পাৰোঁ। আমাৰ পৰম্পৰাগত সংস্কৃতিতো এই কথাৰ উল্লেখ আছে। আমাৰ পূৰ্বপুৰুষে আমাক সদায় সৎ জীৱন, দয়া আৰু সহানুভূতিৰ শিক্ষা দি গৈছে। তেওঁলোকে জানিছিল যে এই পৃথিৱীৰ মায়াৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ আমি এটা সৎ আৰু সৰল জীৱন যাপন কৰিব লাগিব। আমি যদি তেওঁলোকৰ শিক্ষা গ্ৰহণ কৰোঁ, তেন্তে আমি এই মায়াৰ জালৰ পৰা মুক্ত হ’ব পাৰোঁ। পৃথিৱীৰ এই মায়াৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ আমি আমাৰ সমাজৰ প্ৰতিও দায়বদ্ধ হ’ব লাগিব। আমি যদি আমাৰ সমাজত সৎ জীৱন, দয়া আৰু সহানুভূতিৰ বাৰ্তা প্ৰচাৰ কৰোঁ, তেন্তে আমি এটা সুন্দৰ সমাজ গঢ়ি তুলিব পাৰোঁ। আমি যদি আনৰ দু:খত অংশীদাৰ হওঁ, তেওঁলোকৰ সৈতে সময় কটাওঁ, তেন্তে আমি এটা সংবেদনশীল সমাজ গঢ়ি তুলিব পাৰোঁ। এই পৃথিৱীৰ মায়াৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ আমি আমাৰ জীৱনৰ প্ৰতিটো ক্ষণৰ মূল্য দিব লাগিব। আমি যদি জীৱনৰ সৰু সৰু সুখবোৰৰ শলাগ ল’ব পাৰোঁ, তেন্তে আমি ধনৰ পাছত দৌৰি ফুৰাৰ প্ৰয়োজনীয়তা অনুভৱ নকৰোঁ। আমি যদি আমাৰ সম্পৰ্কবোৰৰ প্ৰতি গুৰুত্ব দিওঁ, তেন্তে আমি এটা সুখী আৰু শান্তিপূৰ্ণ জীৱন যাপন কৰিব পাৰোঁ। শেষত, আমি এই কথা মনত ৰাখিব লাগিব যে এই পৃথিৱীৰ মায়াৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ আমি নিজৰ মনৰ ওপৰত নিয়ন্ত্ৰণ ৰাখিব লাগিব। আমি যদি লোভ, হিংসা আৰু প্ৰতাৰণাৰ পৰা মুক্ত হ’ব পাৰোঁ, তেন্তে আমি এটা সুখী আৰু শান্তিপূৰ্ণ জীৱন যাপন কৰিব পাৰোঁ। এই পৃথিৱীৰ মায়াৰ জালৰ পৰা মুক্ত হ’বলৈ আমি সৎ জীৱন, দয়া আৰু সহানুভূতিৰ পথ বাছি ল’ব লাগিব। তেতিয়াহে আমি জী৵নৰ প্ৰকৃত সুখ আৰু শান্তি লাভ কৰিব পাৰিম।
