মানুহৰ জীৱনটো এখন দীঘল যাত্ৰা। এই যাত্ৰাত সুখৰ দিনবোৰৰ লগতে দুখৰ ছাঁও পৰে। কেতিয়াবা সকলো ঠিকে থকাৰ পিছতো হঠাতে এটা অদ্ভুত অনুভৱে মনত বাহ লয় – নিজকে অসহায় যেন লাগে। এই অনুভৱটো কেৱল শাৰীৰিক দুৰ্বলতাৰ বাবে নহয়, মানসিকভাৱেো হ’ব পাৰে। জীৱনৰ বিভিন্ন পৰ্যায়ত এই অসহায়ত্বৰ ছাঁ পৰে, আৰু ই আমাৰ মনৰ গভীৰতাত প্ৰৱেশ কৰি আমাক চিন্তিত কৰি তোলে। এই লেখাটোত আমি এই অসহায়ত্বৰ কাৰণ, প্ৰভাৱ আৰু ইয়াৰ পৰা মুক্তিৰ উপায়সমূহৰ বিষয়ে আলোচনা কৰিম।প্ৰথমতে বুজি লওঁ যে অসহায়ত্ব কিয় অনুভৱ হয়। জীৱনত যেতিয়া আমি কোনো সমস্যাৰ সন্মুখীন হওঁ আৰু তাৰ সমাধানৰ কোনো পথ দেখা নাপাওঁ, তেতিয়াই এই অনুভৱ জাগ্ৰত হয়। উদাহৰণস্বৰূপে, চাকৰি হেৰুৱালে বা পৰিয়ালত কোনো সদস্যৰ অসুখ হ’লে মানুহে নিজকে অসহায় বুলি ভাবে। অসমৰ প্ৰেক্ষাপটত চাওঁ, বানপানীৰ সময়ত হাজাৰ হাজাৰ লোকে ঘৰ-দুৱাৰ হেৰুৱাই ৰাস্তাত উঠি অহে। তেতিয়া প্ৰকৃতিৰ সন্মুখত মানুহৰ শক্তি কিমান সীমিত, সেই কথা উপলব্ধি হয়। একেদৰে, যুৱক-যুৱতীসকলে পৰীক্ষাত ফেল হ’লে বা প্ৰেমত বিফল হ’লে নিজকে অসহায় যেন অনুভৱ কৰে। এই অনুভৱটো কেৱল ব্যক্তিগত নহয়, সমাজৰ বিভিন্ন স্তৰতো দেখা যায়। ধনী-গৰিব, শিক্ষিত-অশিক্ষিত সকলোৱে এই অসহায়ত্বৰ সন্মুখীন হয়।অসহায়ত্বৰ মূল কাৰণসমূহৰ ভিতৰত এটা হ’ল আত্মবিশ্বাসৰ অভাৱ। শৈশৱৰ পৰাই যদি কোনোবাই সফলতাৰ সোৱাদ নাপায়, তেন্তে বয়স বাঢ়ি অহাৰ লগে লগে তেওঁৰ মনত এটা ভয়ৰ ছাঁ পৰে। অসমৰ গ্ৰাম্য অঞ্চলত বহুতো যুৱকে চাকৰিৰ বাবে দিনৰ পিছত দিন অপেক্ষা কৰি থাকে। চৰকাৰী চাকৰিৰ পৰীক্ষাত বাৰে বাৰে অকৃতকাৰ্য হোৱাৰ ফলত তেওঁলোকে নিজকে অযোগ্য বুলি ভাবিবলৈ আৰম্ভ কৰে। এই আত্মবিশ্বাসৰ অভাৱে অসহায়ত্বক বঢ়াই তোলে। আন এটা কাৰণ হ’ল সমাজৰ চাপ। আজিৰ দিনত ছ’চিয়েল মিডিয়াই মানুহৰ জীৱনক তুলনাৰ মঞ্চ কৰি তুলিছে। আনৰ সফলতা দেখি নিজৰ জীৱনক তুচ্ছ বুলি ভবাৰ ফলত অসহায়ত্বৰ অনুভৱ হয়। অসমৰ যুৱসমাজৰ মাজত এই সমস্যা বেছি দেখা যায়, কাৰণ ইণ্টাৰনেটৰ প্ৰভাৱত সকলোৱে বিদেশী জীৱনশৈলীৰ লগত নিজকে তুলনা কৰে।এতিয়া চাওঁ অসহায়ত্বৰ প্ৰভাৱ কি। এই অনুভৱে মানুহৰ মানসিক স্বাস্থ্যক বেয়াকৈ প্ৰভাৱিত কৰে। দীৰ্ঘদিন ধৰি অসহায়ত্ব অনুভৱ কৰিলে ডিপ্ৰেছন, উদ্বেগ আৰু আত্মহত্যাৰ চিন্তা আহিব পাৰে। অসমত শেহতীয়া সমীক্ষাত দেখা গৈছে যে যুৱকসকলৰ মাজত আত্মহত্যাৰ হাৰ বাঢ়িছে, আৰু ইয়াৰ এটা মূল কাৰণ হৈছে অসহায়ত্ব। শাৰীৰিকভাৱেও ইয়াৰ প্ৰভাৱ পৰে – টোপনিৰ অভাৱ, ভোক নোহোৱা, আৰু ৰোগ প্ৰতিৰোধ ক্ষমতা হ্ৰাস। পৰিয়াল আৰু সমাজতো ইয়াৰ ছাঁ পৰে। এজন অসহায় ব্যক্তিয়ে পৰিয়ালৰ সদস্যসকলকো দুখী কৰে, আৰু সমাজত নেতিবাচক পৰিৱেশ সৃষ্টি হয়। উদাহৰণস্বৰূপে, কৃষকসকলে ঋণৰ বোজাত অসহায় হৈ আত্মহত্যা কৰিলে গোটেই গাওঁখনত শোকৰ ছাঁ পৰে।তথাপিও, অসহায়ত্বৰ পৰা মুক্তি পোৱা সম্ভৱ। প্ৰথম পদক্ষেপ হ’ল নিজৰ অনুভৱক স্বীকাৰ কৰা। নিজকে অসহায় বুলি ভাবিলে লাজ নকৰিব, বৰঞ্চ ইয়াক এটা সুযোগ হিচাপে ল’ব। দ্বিতীয়তে, সহায় বিচৰা। পৰিয়াল, বন্ধু বা পেছাদাৰী মনোবিজ্ঞানীৰ পৰা সহায় ল’লে বহুতো সমস্যাৰ সমাধান হয়। অসমত এতিয়া মানসিক স্বাস্থ্যৰ বাবে বহুতো হেল্পলাইন আৰু চেন্টাৰ আছে, যেনে ‘সানজীৱনী’ বা চৰকাৰী মানসিক চিকিত্সালয়। তৃতীয়তে, আত্ম-উন্নয়ন। যোগাসন, ধ্যান আৰু ব্যায়ামে মনক শান্ত কৰে। কিতাপ পঢ়া, নতুন দক্ষতা শিকাৰ দ্বাৰা আত্মবিশ্বাস বাঢ়ে। অসমৰ সাংস্কৃতিক ঐতিহ্য যেনে বিহু নাচ, সত্ৰীয়া নৃত্যই মনক উৎসাহিত কৰে। চতুৰ্থতে, লক্ষ্য নিৰ্ধাৰণ। সৰু সৰু লক্ষ্যত সফল হ’লে অসহায়ত্ব দূৰ হয়। উদাহৰণস্বৰূপে, এজন বেকাৰ যুৱকে অনলাইন কোৰ্চ কৰি নতুন চাকৰি বিচাৰিলে সফল হ’ব পাৰে।অসমৰ প্ৰেক্ষাপটত এই সমস্যাৰ সমাধানৰ বাবে সমাজৰ ভূমিকা গুৰুত্বপূৰ্ণ। চৰকাৰে যুৱকসকলৰ বাবে অধিক চাকৰিৰ সুযোগ সৃষ্টি কৰিব লাগে। বিদ্যালয়ত মানসিক স্বাস্থ্যৰ শিক্ষা অন্তৰ্ভুক্ত কৰিলে শিশুৱে পৰৱৰ্তী জীৱনত অসহায়ত্বৰ সন্মুখীন নহয়। গ্ৰাম্য অঞ্চলত সচেতনতা শিবিৰৰ আয়োজন কৰিলে কৃষকসকলে ঋণৰ পৰা মুক্তি পাব। ধৰ্মীয় আৰু সাংস্কৃতিক কাৰ্যসূচীয়ে মানুহক একত্ৰিত কৰি অসহায়ত্ব দূৰ কৰে।শেষত ক’ব পাৰি যে কেতিয়াবা নিজক অসহায় যেন লগাৰ অনুভৱ সাধাৰণ, কিন্তু ই স্থায়ী নহয়। জীৱনটো যুদ্ধৰ দৰে, আৰু প্ৰতিটো যুদ্ধত জয়ী হ’বলৈ ধৈৰ্য আৰু সাহসৰ প্ৰয়োজন। অসমৰ মাটিৰ দৰে উৰ্বৰ মন এটাই যিকোনো সমস্যাৰ সমাধান বিচাৰি উলিয়াব পাৰে। নিজকে বিশ্বাস কৰক, সহায় বিচাৰক আৰু আগবাঢ়ক। অসহায়ত্বৰ ছাঁৰ পৰা মুক্ত হৈ জীৱনৰ পোহৰত উজ্জ্বল হওক। এই অনুভৱে আমাক শিকাই যে মানুহৰ শক্তি অসীম, কেৱল ইয়াক জাগ্ৰত কৰিব লাগে।
